پس از کودتای 1299 ش. که زمزمه‌های روی کار آمدن رضاخان شنیده می‌شد، علمای مشهد همانند دیگر علما، به ویژه علمای نجف نظری مثبت درباره روی کار آمدن رضاخان داشتند. به اعتقاد علما حمایت از رضاخان در این دوره ضامن استقلال کشور و موج جلوگیری از تجزیه طلبی کشور می‌شد. دلیل آنها بر این ادعا، سرکوبی «شیخ خزعل» توسط رضاخان بود. اعتماد علمای مشهد به سلطنت پهلوی چندان به طول نینجامید. انتشار بیانیه مخبرالسلطنه در اوایل شهریور 1306 ش. مبنی بر ممنوع بودن امر به معروف و نهی از منکر و تهدید روحانیان، علمای مشهد را به موضع گیری واداشت.