آواز زیبای قناری، یکبار دیگر در اتاق پیچید، لبخندی آرام بر صورت مجید نقش بست. دستش را بلند کرد و قفس قناری را به زحمت از دیوار برداشت و روی پایش گذاشت. بعد، با دستان کوچکش، صندلی چرخ دار را حرکت داد تا رسید به کنار پنجره.از آن بالا، به خیابان نگاه کرد. خیابان از مردم پر بود، سعی کرد که برادرش را در بین آن جمعیت ببیند.
اما هر قدر که تقلّا کرد، موفق نشد.