کتاب حاضر تلاشی است برای نشان دادن یکی از راه‌های نظام‌مندسازی اخلاق عرفانی که مبتنی بر روابط چهارگانه انسان یعنی ارتباط با خدا، ارتباط با خود، ارتباط با انسان‌های دیگر و ارتباط با طبیعت پیرامونی و ساحت پنج‌گانه عقیدتی، احساسی و عاطفی، ارادی، گفتار و کردار که در مقدمات درباره این روش بحث می‌شود. بر اساس این روش تلاش می‌شود روابط علی میان فضایل یا رذایل یا تقدم و تأخر آن‌ها بر اخلاق عرفانی ما آشکار شود.