آفریدگار حکیم پی از آفرینش انسان،خویشتن را ستوده است، مخلوقی که یکی از جلوه های کمال او رخ نمودن در دو چهره مکمل یکدیگر؛ یعنی زن و مرد می‌باشد.خداوند همه گونه ظرفیت و امکان نیل به کمالات مطلوب برای زن و مرد را، بدون تبعیض در وجود این دو نهاده است.