در بین راه ماشین چند بار ایستاد. هر بار قلبم به تاپ تاپ می‌افتاد. اگر علی و دوست‌هایش به عقب ماشین سرکشی می‌کردندکارمن زار بود. هر بار که ماشین می‌ایستاد، داداش امیر پیاده می‌شد
و با قوطی رنگی که زیر لباسش قائم کرده بود روی دیوار ها شهار می‌نوشت و من زیر نور کم‌سوی چراغ برق توانستم یکی را بخوانم: کشتر وحشیانه 15 خرداد 42 سرآغاز وحشی گری رژیم آمریکایی….