عرق سردی پیشانی‌اش را پوشانده است. دستمال کهنه اش را که بالای متکایش قرار دارد بر‌می دارد.در خواب و بیداری دستمال را روی پیشانی و صورتش می‌کشد.
حس ناتوانی شدیدی به مصطفی دست می‌دهد. می‌ترسد دوباره پلکهایش را روی هم بگذارد.
نمیداند چرا این راه هرگز پایان ندارد. بار اولش نیست که این راه را رفته و به پایانش نرسیده است.می‌اندیشد، خدایاکی خواهم رسید؟
چرا راهها این همه پیچ در پیچ‌اند!