سالک یعنی راه رونده، یعنی کسی که سلوک می‌کند، حرکت می‌کند و می‌خواهد از تنگنای وجود خویش خلاص و از انانیت رها شود تا این «خود» ، بیرون رود و «خدا» در جای حقیقی‌اش قرار و آرام گیرد. این کمال، برترین گنجینۀ عالم هستی است که میل و اشتیاق رسیدن به آن در هر دلی روشن نمی‌شود. هر انسانی در زندگی خود موهبت‌هایی را خواهد چشید، اما از این میان عده‌ای به چشیدن اندک و شنیدن تنها قناعت نمی‌کنند و خود طالب درگاه می‌شوند. و آن‌گاه تو ای عزیز! اگر عزم کرده‌ای که از خود رها شوی و «او» را بیابی، از آن اولین لحظه‌ای که این «من» را در مقابل خود نشاندی و با کمال جدیت بر هوی و هوسش پا گذاردی، سر از فرمان پذیری‌اش برتافتی، بر او مهار زدی و مرعوبش نشدی، نام «مجاهد» بر تو گذاشته خواهد شد و «طوبی لک» که شامل این خطاب پروردگارت خواهی شد: والذین جاهَدوا فینا لنهدینّهم سُبلنا پس اگر در این مجاهده خسته نشدی، سست نشدی، مأیوس نگشتی و مغلوب شیطان و نفس نشدی، بشارت مؤکد «لنهدینّهم» از آن تو خواهد بود. پس باید منزلگاه‌ها و گردنه‌ها را خوب و دقیق بشناسی تا شیطان، راهزن راهت نشود که راهزنان راه بسیارند و مقصد نهایی بس رفیع و نایاب. یکی از این مخاطرات، امتحان‌های «قبض و بسط» دل در امور معنوی است که فرمود: ما من قبض و لا بسط الا و لله فیه المن و الابتلاء هیچ قبض و بسطی نیست مگر آنکه در آن از جانب خداوند منت و ابتلایی هست.