در بخشی از کتاب آمده است:

می‌گویند در بهشت است که گذر زمان مفهومی ندارد و سید محمدحسن این را به‌خوبی درک کرده است. حدود ۱۱سال است که قدم در جایی می‌گذارد که علی قدم گذاشته، آسمانی را می‌نگرد که علی نگریسته، از هوایی نفس می‌کشد که بوی او معطرش کرده و چه بهشتی بالاتر از اینکه در جوار معدن علم خدا باشی و از او طلب فهم کنی تا او خود تو را بیاموزد.

عمری است تا به راه غمت رو نهادهایم

روی و ریای خلق به یک سو نهادهایم

طاق و رواق مدرسه و قیل و قال علم

در راه جام و ساقی مهرو نهادهایم

اما چند وقتی است که مقرری معهود از تبریز به علت ممنوعیت خروج ارز از ایران به آن‌ها نرسیده و آن‌ها از وجوهات شرعیه نیز استفاده نمی‌کنند. سرانجام پس از ساعت‌ها تفکر آن دو به ناچار به این نتیجه می‌رسند که هرچه زودتر به تبریز برگردند. دوری از شهر نجف و ایوان باصفای حرم حضرت علی و دوری از استاد گرامیشان، سیدعلی قاضی، برای آنان سخت دشوار است اما آن‌ها سرنوشت خود را به دست آن خوشنویس ازل سپرده‌اند که او جز لطف و خوبی برایشان نخواهد نوشت.