در بخشی از کتاب می‌خوانیم: انبیا (ع) مؤمنین را به بالا توجه می‌دادند، به اینکه شما با همدیگر یکی هستید، از یک ریشه‌اید. اوصیا هم این کار را می‌کردند. مؤمن از مؤمن وقتی قهر می‌کند که این اتحاد فراموش شود وگرنه مگر کسی از خودش قهر می‌کند؟ اسماء و صفات الهی با هم متفاوت است و مظاهرش هم متغایر. هر گلی از مؤمنین یک بویی دارد اما همۀ این‌ها در حقیقتِ بالاتر، یک اسم بوده، اسم جامع! یک حقیقت است با جلوه‌های بی‌نهایت اما در این عالم کثرات، اسماء تجزیه شده‌اند. یک رنگ بوده، تجزیه شده و شده هفتادهزار رنگ، بی‌نهایت رنگ. صورت انگورها اخوان بود چون فشردی شیرۀ‌ واحد شود هرکس مظهر یکی از اسماء الهی است مثلاً یکی مظهر عفو و یکی مظهر قهار است. کسانی که بتوانند به اسم جامع «الله» برسند و رنگ‌های عارضی را کنار گذارند، مُتحابّون فی‌الله می‌شوند. درحالی‌که اختلاف‌نظر دارند اختلافاتشان را به اسمِ الله حل می‌کنند، نهایت محبت را هم به یکدیگر دارند. رسیدن به این مرحله سخت است. انسان خیلی باید خودش را لِه کند تا به این یگانگی برسد! اتحاد یار با یاران خوش است پای معنی گیر صورت سرکش است‌ صورت سرکش گدازان کن به رنج تا ببینی زیر او وحدت چو گنج‌