در بخشی از کتاب می‌خوانیم: اما خداوند زیباترین و شیرین‌ترین حرف‌هایی را که یک عاشق می‌تواند به معشوق خود بزند و لذت‌بخش‌ترین و دلپذیرترین کارهایی را که یک عبد می‌تواند در برابر معبود خود انجام دهد، جمع کرد و نامش را نماز گذاشت. و نماز مستقیم‌ترین و بی‌پرده‌ترین رابطۀ انسان با خدا شد و خوشا به حال کسی که بندۀ عاشق خداست و خوشا به حال آیت‌الله کشمیری که از آن‌ها است. حاج صاحب عضدالله می‌گوید: «ایشان وقتی نماز می‌خواندند، یک چیزهایی می‌دیدم که خیلی تعجب می‌کردم، نمازشان برای من دلچسب بود مثلاً یک وقتی حمد می‌خواندند، خیلی معطل می‌کردند و طول می‌دادند، بعضی وقت‌ها سجده‌هاشان طولانی می‌شد. یک روز از ایشان علت آن را پرسیدم، فرمودند: این‌ها یک چیزهای غیبی است، نمی‌توانم بگویم.» و سید محمود کشمیری در شرح احوالات پدر می‌گوید: «نمازش در خانه، مناجاتی بود، مخصوصاً در قنوت که شاید نیم‌ساعت طول می‌کشید، حرف می‌زد و این تازه مربوط به اوایلش بود، من از نمازهایی که می‌خواند لذت می‌بردم. یک طوری صحبت می‌کرد که واقعاً دلچسب بود و من با اینکه در این عوالم نبودم لذت می‌بردم.» آری، سیر در عرش دیدنی است. حتی برای کسی که آن را درک نکند و برای کسی که خود سیر می‌کند این نماز همه وجود و هستی است! هنگامی که از همسرشان در مورد نمازهای ایشان سؤال می‌کنیم، پاسخ می‌دهد: «او آن‌چنان جذب نماز می‌شد که انگار داشت خدا را می‌دید. نمازهای بسیار طولانی و باحضور می‌خواند.» و می‌گویند: «نمازشان خیلی نماز باتوجهی بود. مکرراً دیده می‌شد چهرۀ ایشان بعد از نماز دگرگون شده، یعنی حال پیدا می‌کرد، و بعد از نماز می‌نشست و حرف می‌زد.»