امام خمینی(س) پیش از آن که یک رهبر سیاسی موثر و موسس باشد، یک فاعل انسانی پویا، کنشگر و حساس در زمانه خود بود که در امر سرنوشت مشارکتی جدی و به هنگام داشت. او چنان یک عالم دینی بر علوم رایج اسلامی اشرافی درخور یافت و سپس این فاعلیت علمی را به حوزه عمل( فردی و جمعی) پیوند داد و آن‌ها را پشتوانه رهبری قرار داد.