اگر «پيش‌بيني» يكي از اهداف اوليه و مطالبات بزرگ در علوم اجتماعی بوده باشد، شايد هيچ موضوعی مثل «انقلاب» برای دانشمندان و دانش‌پژوهان اين علوم- و همچنين، حاكمان سياسی و سياست‌مداران، ژورناليست‌ها و حتی مردم- جهت پيش‌بينی، جالب توجه و مهم نباشد. پيش‌بينی موفق در خصوص وقوع انقلاب می‌تواند تا حدود زيادی نااطمينانی در خصوص آينده دولت‌ها را حل كند و احتمال اين كه بتوان جان گروه بزرگي از افراد را نجات داد كه درگير خشونت‌های انقلابی خواهند شد، افزايش می‌دهد. مع‌هذا، مسأله معمايي در خصوص پديده انقلاب آن است كه گرچه اين حوزه مضمونی از حوزه‌های پُرتئوری در علوم اجتماعی و سياسی محسوب می‌شود؛ ولی، اين تئوری‌ها كه كارآيي‌شان را در توضيح بسياری از انقلاب‌های رخ‌داده در جهان نشان داده‌اند در عمل هرگز نتوانسته‌اند برای دانشمندان و متخصصان حوزه انقلاب چندان موفقيتی در پيش‌بينی انقلاب‌های آتی ببار آورند.